به نقل از «ایسنا»

«خواجوی کرمانی» در شیراز؛ آشنا و غریب

تاریخ انتشار: ۸ فروردین ۱۴۰۳ | کد خبر: ۴۰۰۲۱۰۶۲

ایسنا/فارس هر قدر که آرامگاه خواجوی کرمانی در شهر شیراز شناخته شده است و همواره عده‌ای را جهت تفریح و تفرج در خود جای می‌دهد، اما خود او، شخصیت و جایگاه ادبی‌اش کمتر برای مردم شناخته شده است.

در یکی از جذابترین نقاط شهر شیراز و در جوار دروازه‌ قرآن، آرامگاه شاعری برجسته از قرن هشتم هجری قرار دارد که به خصوص در ایام نوروز، گردشگران زیادی را هم در خود جای می‌دهد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

کمال‌الدین ابوالعطاء محمودبن علی‌بن محمود، معروف به خواجوی کرمانی و متخلص به «خواجو» در کرمان متولد شده و در همانجا به تحصیل علوم و فنون متداول مشغول شد. سپس سفری طولانی را آغاز کرد تا به سیر و سیاحت بپردازد.

او به زیارت کعبه رفت و بعدها نیز مدتی درتبریز و شیراز به سر برد. وی به غیر از دیوان قصاید و غزلیات، خمسهٔ نظامی گنجوی را نیز جواب داده است.

خواجو در سال ۷۵۳ هجری قمری در شهر شیراز دار فانی را وداع گفت و در بالای تنگ الله اکبر شیراز به خاک سپرده شد.

امروز، ۸ فروردین با برخی از بازدیدکنندگان از آرامگاه این شاعر بزرگ، صحبت کردیم.

پدری اهل شهرستان زرند استان کرمان همراه با همسر و فرزندانش برای سفری چند روزه به شیراز آمده‌اند. او در خصوص چراییِ انتخاب مقبره خواجو به عنوان یکی از اهداف گردشگری خود گفت: آمده بودیم تا از دروازه قرآن دیدن کنیم و با آن عکس بگیریم، اما متوجه مجسمه‌ای در کنار دروازه شدیم که کنجکاوی بچه‌ها را برانگیخت.

وی افزود: وقتی دخترم پرسید که این کرمانی کیست و چرا آرامگاه او در شیراز است، نمی‌دانستم چه جوابی بدهم. خود من به عنوان یک کرمانی، با نام این شاعر آشنا نبودم و برایم جالب بود که در شهر شیراز و در چنین نقطه زیبایی، برای او آرامگاه ساخته‌اند.

این مسافرِ شیراز قول داد که شناخت از شاعر هم‌استانی خود را از همین امروز شروع کرده و به فرزندان خود نیز بیاموزد.

پدر دیگری نیز که اهل شهر شیراز بود و همراه با همسر و دختر خود به بازدید آرامگاه خواجو آمده بود، گفت: سال‌ها بود که اینجا نیامده بودم و این بار هم به اصرار دخترم آمدم.

وی در پاسخ به این سئوال که چقدر از خود خواجوی کرمانی شناخت دارد، گفت: متاسفانه هیچ شناختی ندارم و دخترم هم بیشتر برای منظره و چشم‌انداز زیبا، ما را به اینجا آورد تا عکس بگیرد.

این مرد شیرازی بهترین مکان دیدنی شیراز را «باغ ارم» عنوان کرد و گفت: از کودکی در شیراز زندگی می‌کنم و هیچ نقطه‌ای مانند باغ ارم به من آرامش نمی‌دهد.

مرد جوانی که از استان مازندران نیز همراه با خانواده خود به آرامگاه خواجوی کرمانی آمده و حالا در حال خروج از مجموعه بود، به خبرنگار ایسنا گفت: واقعا از حضور در این مکان لذت بردم و حال همه ما خوب شد.

وی در خصوص شناختش از شاعر کرمانی نیز گفت: متاسفانه شناخت چندانی ندارم و فقط می‌دانم شاعر قرن هشتم بوده و ظاهرا حضرت حافظ نیز از خواجو الگو می‌گرفته است.

در کنار مقبره، یک نفر به عنوان راهنمای گردشگری نیز حضور داشت. از او پرسیدیم: گردشگران چقدر درباره خواجو از شما سوال می‌پرسند؟

خانم راهنما پاسخ داد: متاسفانه خیلی به ندرت. نه شناخت چندانی از خواجو دارند و نه سوالی می‌پرسند. بیشتر افراد برای عکس گرفتن با آبشار و لذت بردن از فضا و چشم‌انداز به اینجا می‌آیند.

وی ادامه داد: زمانی که در آرامگاه سعدی یا حافظ مستقر می‌شویم، افراد زیادی به ما مراجعه می‌کنند و سوالات مختلفی درباره زندگی و شخصیت آنها می‌پرسند اما در آرامگاه خواجو سرمان همیشه خلوت است.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: استانی اجتماعی آرامگاه خواجوی کرمانی نوروز ۱۴۰۳ مسافران نوروزی استانی اجتماعی نوروز ۱۴۰۳ استانی شهرستانها استانی اقتصادی خواجوی کرمانی شهر شیراز

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۴۰۰۲۱۰۶۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

تصاویر دیده نشده از محمدرضا شجریان

آفتاب‌‌نیوز :

محمدرضا شجریان، خواننده محبوب و استاد آواز موسیقی اصیل ایران در سال ۱۳۱۹ در شهر مشهد در خانواده‌ای مذهبی متولد شد. پدرش قاری قرآن بود و صوت قرآن را از ۸ سالگی به محمدرضا که صدای خوشی داشت نیز آموخت.

شجریان با اولین معلم موسیقی خود در سال ۱۳۳۶ زمانی آشنا شد که برای تحصیل به دانشسرای مقدماتی مشهد وارد شد. وی دو سال بعد علاوه بر تلاوت قرآن، برای رادیو خراسان آواز‌های بدون موسیقی را نیز اجرا کرد.

شجریان که پس از دریافت دیپلم از دانشسرای عالی، به استخدام آموزش و پرورش درآمده بود از سال ۴۶ پس از چند سال تدریس در دبستان‌های مشهد به تهران منتقل شد. وی در تهران نزد اسماعیل مهرتاش درس آواز آموخت و همزمان خوشنویسی و نوازندگی سنتور را نیز پی گرفت.

اولین اجرا و ضبط صدای شجریان در پاییز سال ۴۶ در غالب برنامه «برگ سبز شماره ۲۱۶» از رادیو ایران پخش شد. اما او به دلیل اینکه پدرش می‌خواست نام «شجریان‌ها» با قرائت قرآن شناخته شود، در برنامه‌های رادیویی خود را با نام «سیاوش بیدکانی» معرفی کرد. تا اینکه در سال ۱۳۵۰ پدرش به خوانندگی آواز توسط وی رضایت داد و شجریان با نام خود در رادیو و تلویزیون حاضر شد. او در سال ۱۳۵۰ با فرامرز پایور آشنا شد و آموزش سنتور و ردیف آوازی «صبا» را نزد وی آغاز کرد.

شجریان همزمان با هوشنگ ابتهاج، شاعر پرآوازه متخلص به «سایه» آشنا شده و به واسطه وی همکاری با برنامه «گلها» در رادیو را آغاز کرد. محمدرضا شجریان در این مدت در رادیو با بزرگان موسیقی نظیر احمد عبادی، حسن کسایی، جلیل شهناز، فرهنگ شریف و فرامرز پایور قطعات بسیاری را اجرا کرد.

شجریان آموزش سبک آوازی «طاهرزاده» را از سال ۱۳۵۱ نزد «نور علی خان برومند» آغاز کرد و در سال ۱۳۵۲ نیز با عبدالله دوامی آشنا شد و ردیف آوازی وی را آموخت. او در همان سال در کنار هنرمندان بی نظیر موسیقی سنتی ایران نظیر محمدرضا لطفی، حسین علیزاده، جلال ذوالفنون و ناصر فرهنگ‌فر به عضویت مرکز حفظ و اشاعه موسیقی به سرپرستی داریوش صفوت پیوست.

سال ۱۳۵۴ شجریان به همراه محمرضا لطفی و ناصر فرهنگ‌فر در «جشن هنر شیراز» کنسرت «راست پنجگاه» را اجرا کردند. محمدرضا شجریان که پیش از انقلاب سال ۵۷ رادیو ملی را مانند بسیاری دیگر از هم دوره‌های خود ترک کرد. وی به همراه محمدرضا لطفی و حمایت هوشنگ ابتهاج که او هم پس از رویداد تلخ میدان ژاله از کار در رادیو دست کشیده بود، کانون «چاووش» را بنیان گذاشت.

شجریان با کانون چاووش که اکثر اعضای آن از گروه شیدا و عارف بودند آثار بسیاری را خواند که تعداد زیادی از آن‌ها محتوای انقلابی و ملی داشتند. «شب نورد» یا (برادر نوجوونه) از چاووش ۲ و «سپیده یا ایران‌ای سرای امید» و «ایرانی به سر کن خواب مستی» از چاووش۶، «همراه شو عزیز» و «ایران خورشیدی تابان دارد» از چاووش، از جمله این آثار هستند.

منبع: خبرگزاری ایلنا